Μιζέρια και αξιολόγηση

συχνά πυκνά βλέπω κάποιες αναμνήσεις και την ακούω.
ένα κάψιμο στα μάτια, τα πνευμόνια μου σα να γεμίζουν με βαμβάκι και ασφυκτιώ.

φταίει η σχέση του παρελθόντος με το παρόν;
φταίνε οι πληγές του εγωισμού;
η κατάληξη είναι μιζέρια.

αν ορίσουμε λοιπόν μία αξιολόγηση της ψυχικής μας ομοιόστασης, τότε όλα είναι πιο ξεκάθαρα.
σε κάθε χρονικη στιγμή, στο κέντρο της ύπαρξής μας, στην ψυχή μας, κάθονται μερικές ιδέες, μερικοί άνθρωποι, μερικές αισθήσεις.
ένας συνολικός αχταρμάς δηλαδή.
μπορεί να είναι στατικός, μπορεί και να μεταβάλλεται.

η διαδικασία της απομυθοποίησης συνίσταται στην εξής δυναμική:
μετά από μία εξωτερική κατάρριψη της πλειονότητας της ψυχικής μας ομοιόστασης, απαιτείται μία αξιολόγηση και εξέλιξη μίας μικρότερης συνιστώσας σε πλειονότητα ώστε να υπάρξει ξανά η ομοιόσταση.
σε διαφορετική περίπτωση, ο άνθρωπος χάνει παντελώς τη θέλησή του για ζωή και μπαίνει σε αυτή ακριβώς την κατάσταση της μιζέριας.
αν παραμείνει μάλιστα για αρκετό καιρό σε αυτή, τείνει να γίνει κραταιά κυρία της ψυχής του και εν τέλει να είναι αρεστή, να είναι αυτή το κέντρο της ψυχής του.
μέχρι κάποιος να την καταρρίψει.

Δεν την παλεύω.

1

bad religion tested

εκατό χρόνια στην αιωνιότητα.
για πάντα όμως.

Bad Religion - Tested

έχω άδικο;

πιάνεις το μυαλό σου να κάνεις λίστες με τις καλύτερες ταινίες, τους καλύτερους δίσκους, τους καλυτερους φίλους, τις καλύτερες γκόμενες. προσπαθείς να καθορίσεις το ποιος είσαι, τι κάνεις, πού πηγαίνεις, πού ταιριάζεις.
πού ανήκεις.
η απάντηση είναι στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες.κάπου εκεί είναι ο καουρισμάκι.
δεν έχω διαβάσει ντοστογιέφσκι, αλλά μάλλον κι εκεί είναι η απάντηση.

η λέξη είναι bleak και το νούμερο ίσως 42.

γιατί περιμένεις άλλη μία μέρα.

ξύπνησα και το κεφάλι μου κουδούνιαζε.
είχε ζεστασιά και ήταν όμορφα στο σπίτι μου.
αλλά το κεφάλι μου κουδούνιαζε.
το μαύρο κουτί που κρατούσε ο πατέρας καθημερινά προκαλεί τρόμο,
έτσι και σήμερα το πρωί. τελικά δεν ήταν τίποτε.(;)

μέσα σε όλα αυτά, ανοίγεις την εξώπορτα,
αφήνεις τη ζεστασιά μα και την κλεισούρα
και σε χτυπάει στη μάπα ένα κρύο, πραγματικά φθινοπωρινό* αεράκι.
και ξυπνάς, μολονότι έχεις κοιμηθεί 5 ώρες για 5η συνεχόμενη μέρα αυτή την εβδομάδα.
(με εξαίρεση χθες)

και ξυπνάς απόλα.
κι είσαι χαρούμενος παρόλη τη μιζέρια.

*δεν πρέπει να αλλάξει κάποτε το "φθινόπωρο" σε "φθηνόπωρο";

1

τα χρόνια του λυκείου γέμισαν με ανεκπλήρωτους έρωτες.
η έκφρασή τους είχε μόνο αδιάκοπους αυνανισμούς με τηλεοπτικές σταρλέτες
αλλά και συμμαθήτριες.

πού και πού έπαιζα και μπουνιές με κανένα συμμαθητή,
μιας και το κόμπλεξ του περίεργου γεννά δύο εκδοχές:
η πρώτη είναι το προσωπείο του μυστήριου τύπου που είναι εκεί στη γωνία και σε περιεργάζεται.
η δεύτερη είναι η αυτοπρόκλητη σνομπαρία για την αιτιολόγηση της μοναξιάς.

κορύφωση ήταν η δίχως λόγο πενθήμερη εκδρομή.
αρκετές ώρες φθόνου των άνετων υπολοίπων.

α, έπαιζα και λίγο μπάσκετ

μία ιστορία

σε κάποια ανάρτηση νωρίτερα δημιούργησα μία προοικονομία
περί αυτοβιογραφικών στοιχείων.
θα την εκπληρώσω λοιπόν στις επόμενες αναρτήσεις.

ενδιαφέρον είναι

επίσης η γνωστή παρομοίωση με τους σταθμούς και τις γυναίκες'
άλλοι περιμένουν να μπει ωραίο κομμάτι στον ίδιο
κι άλλοι να πετύχουν σταθμό με ωραίο κομμάτι.

αν θες να περιμένεις μαζί με τα παράσιτα τι γίνεται;

ενδιαφέρον είναι

που ακόμη μετράω το χρόνο για να ηρεμήσει,
και δε νομίζω να σταματήσω.
να πάει να γαμηθεί θα περιμένω.

But I am a blasted tree;
the bolt has entered my soul;
and I felt then that I should survive
to exhibit what I shall soon cease to be
- a miserable spectacle of wrecked humanity,
pitiable to others and intolerable to myself.

Mary Shelley (1797-1851)

Άντρας

μόνο οι μικρόμυαλοι κάθονται και κλαίγονται για το 1/3.200.000.000 της ανθρωπότητας.
και μάλλιστα παροδικό ποσοστό. ούτε μόνιμο, ούτε σταθερό.

από την άλλη είναι πηγή παραδόξου
κι αυτό είναι το ελκυστικό
αυτό που σου λέει συχνά στο κεφάλι πως δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις.
με την έννοια του αγαθού βέβαια.
ο διακορέας της σεβίλλης έχει ακόμη να αφήσει
πολλά στόματα ανοιχτά με τις πράξεις του.
και όχι με τη συνηθισμένη έννοια.

Αδυναμία

η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν έχει ιδιαίτερο λόγο συγγραφής για την ανθρωπότητα όπως το νέο μουσείο της ακρόπολης. δεν έχει επισκεπτικό ούτε αντικειμενικό λόγο ύπαρξης για κανέναν.

για κανέναν άλλο εκτός από μένα.
ακριβώς.
πρόκειται για μία εκ φύσεως εγωιστική ανάρτηση.
πρόκειται για ένα μήνυμα που θα έστελνα αν είχα το δικαίωμα.

άνθη πολύχρωμα, ταξίδια σε τόπους αιχμηρούς, καμπυλωτούς και πρόσφορους για την ανιδιοτέλεια της κάλτσας, μιας κι έτσι μπορείς μόνο να χαρακτηρίσεις την απώλεια.

απώλεια του σεβασμού. είτε από εμένα προς τον εαυτό μου, είτε από τον κατοπτρισμό του εαυτού μου προς εμένα.
απώλεια της συνείδησης του εγωισμού.
απώλεια της αξιοπρέπειας που πηγάζει από την αίσθηση του χρόνου.

γιατί είναι τόσος πολύς ο χρόνος που ζούμε όταν ξεχνάμε τις περιβάλλουσες συνιστώσες,
το παρελθόν και το μέλλον.

αλλά δες.
όταν το παρόν δεν περιλαμβάνει εαυτούς, εγωισμούς, σκιαγραφείται μία άβυσσός.
δεν την καταλαβαίνεις ξαφνικά. βυθίζεσαι σιγά σιγά στην απώλεια της χωροχρονικής συνείδησης γιατί όλα αυτά που κάνεις πάυουν να έχουν εγγενές κίνητρο.
τι μπορεί να αποτελέσει εγγενές κίνητρο;
ένας ευγενής, ένας ανίερος αλλά κι ένας τρελός σκοπός.
σκοποί που μόνο η μουσική μπορεί να εκφράσει, μόνο το αυτί μπορεί να καταλάβει.
μόνο η μουσική έχει λογική.
οι μυρωδιές δεν έχουν. οι εικόνες απλά είναι εκεί και χτυπάνε την πόρτα της λογικής.
η μουσική ξεκλειδώνει όλα τα κουφώματα...

τι να πρωτοπώ.
τη στιγμή που διέλυσα τον ευγενή σκοπό της ύπαρξής μου;
τη στιγμή που αποδόμησα τον τρελό μου στόχο;

ή εκείνες τις στιγμές που αργότερα θα συνειδητοποιώ
πως αν και με έκαναν να νιώθω αληθινά ζωντανός,
δεν ήταν τίποτε παρά μία τελείως ανώριμη συμπεριφορά.

κάτι που εγώ δεν το αξίζω,
γιατί είμαι ο διακορέας,
που βλέπει στις καρδιές και τρώει τα μάτια,
ανοίγει τις ψυχές και γίνεται παιδί ευθύς αμέσως.
αν και παιδί δεν ήμανε ποτέ.
μόνο στη σεβίλλη. μόνο σε μία καλοκαιρινή ουτοπία οι πράξεις δικαιολογούνται.

στο υπόλοιπο της ύπαρξης, υποατομικό στοιχείο,
τρακάρει, τρακάρεται μέχρι που γερνάει, ζαρώνει και πεθαίνει.

η αλήθεια είναι στο παράλογο,
τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου, θανατερά βαρετό
όσο το να πεις σε αγαπώ χωρίς να είσαι ερωτευμένος.
αλλά...

καλιμπράρισμα

οι προηγούμενες δύο αναρτήσεις μπορούν να συμπτυχθούν σε ένα μοντέλο καλιμπραρίσματος των αποτελεσμάτων των επιλογών μας.

"μία ζωή την έχουμε"
αν κάθε μία απόφαση εξαρτάται από το προηγούμενο αποτέλεσμα και μόνο,
το σημείο στον πολυδιάστατο χώρο της ζωής στο οποίο θα βρεθούμε σε βάθος χρόνου ακόμη και μόνο μίας ημέρας διατρέχει μία αρκετά μεγάλη επιφάνεια.

"βαθύς προγραμματισμός"
αν κάθε μία απόφαση εξαρτάται από σκέψη που έχει πλάνο βάθος χρόνου,
η διάρκεια της σκέψης νοείται ως χαμένος πρακτικά χρόνος, μιας και η εξέλιξη των γύρω μας σε συνάρτηση με τη δική μας, μας καθιστά σχεδόν ακίνητους.
επίσης σχεδόν απίθανο να κάνουμε κάθε φορά τέλειες επιλογές.
η πολυπλοκότητα των εγχειρημάτων τέτοιων σκέψεων καθιστούν τον πονοκέφαλο μόνιμο.

"καθημερινότητα δύο ημερών"
με προοπτικές που διανύουν δύο μόνο ημέρες, σίγουρα δε μας πιάνει πονοκέφαλος.
ο χρονοπρογραμματισμός των επιθυμιών μας σε αυτές τις δύο μέρες μας κάνει αρκετά εξυπνότερους στις επιλογές μας,
εξαιτίας της συνεχούς εξάσκησης του αλγορίθμου του σακιδίου.
ο δειγματοχώρος των ζευγών αποφάσεων-αποτελεσμάτων πληθαίνει ταχύτατα και δημιουργεί ώριμες σκέψεις αντίθετα με το carpe diem χωρίς σκέψη, που δρα μόνο ευριστικά.
επίσης, υπάρχει ευελιξία προχωρώντας από βήμα σε βήμα
και σχετική ομοιογένεια ανάμεσα στα δείγματα,
πράγμα που δε συμβαίνει στις άλλες δύο στρατηγικές.
το γεγονός αυτό είναι και που δίνει την υπεροχή στη στρατηγική αυτή.


επόμενο βήμα είναι η εφαρμογή της.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΜΕΡΩΝ

(φυσικά όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση πλέον με το απεχθές carpe diem
και μία ζωή την έχουμε.)

προγραμματίζοντας καθημερινά με πλάνο δύο ημερών,
μπορείς να χωρέσεις τόση απόλαυση,
όση δε θα σου διαλυσει την επόμενη μέρα.

αρκεί να επαναλάβεις τον προγραμματισμό αυτό και την επόμενη.

στην ουσία δε μιλάω για προγραμματισμό,
αλλά για "ζήσε σα να έχεις δύο μόνο μέρες".
κι αν οι λέξεις μου είναι τεχνοκρατικές χωρίς βούληση,
και αν πω πως η πληροφορία που θα χρησιμοποιείς θα ανανεώνεται μεν καθημερινά,
αλλά η ζωή σου θα έχει μέγεθος πάντοτε δύο ημέρες,
τίποτε δε συγκρίνεται με την απλότητα της ύπαρξης σε ένα μικρό χρονικό διάστημα,
χωρίς τις τύψεις της επόμενης μέρας.

ναι, έχεις την επιλογή να κάψεις τη δεύτερη μέρα,
αλλά καταλαβαίνεις πως τότε θα κάψεις τη μισή σου ζωή;
και ναι, ο άνθρωπος έχει τόσο ρηχή λογική ,
ωστε να παραμείνει άνθρωπος
και να μη μεταμορφωθεί σε συνοθύλευμα λάσπης, δολοπλοκίας και συμφερόντων.

μπορείς να κάνεις μικρές θεματικές ενότητες και να ζεις πολλές διαφορετικές ζωές σε όλα αυτά τα διήμερα.
μπορείς επίσης να αλλάζεις πλεύση στη μέση της ζωής σου όποτε θέλεις και να μην έχεις τις τύψεις για τις επιλογές του παρελθόντος να σε βαραίνουν σαν τσεκούρι πάνω από το κεφάλι.
μπορείς να αναλογίζεσαι τις προηγούμενες ζωές σου που έχουν κλείσει και να μαθαίνεις από αυτές.
μπορείς να κρατάς κι ένα σημείο αναφοράς αν επιθυμείς, ή αν ο έρωτας έρθει απροσδόκητα.
δύσκολες λέξεις δύσκολες επιλογές για αυτούς που έχουν μάθει να κοιτούν πιο μπροστά από τις δυνάμεις τους.

γιατί όντως, ο άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει μακριά.
η σύγκριση αυτή όμως αλλάζει όταν η ζωή του διαρκεί μονάχα δύο μέρες
αλλά πολλές φορές.

carpe diem η απόρριψη.

σήμερα το πρωινό,
μου ήρθε άξαφνα.
όταν κοιμάσαι ανάσκελα, τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος,
αισθάνεσαι σα να σε καταπίνει το στρώμα, η γη και να πέφτεις.
σήμερα το πρωινό,
συνέβη το ανάποδο.

έτσι άξαφνα ενώ το κεφάλι μου παίζει από εδώ κι από εκεί τα τελευταία χρόνια
σχετικά με τους βραχυχρόνιους και μακροχρόνιους ορίζοντες,
έβαλα σε μία στιγμή όλες τις σκέψεις μου σε μία σειρά:

1. δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς την επόμενη κίνηση.
αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να καθυστερείς την εξέλιξη της ζωής σου
μιας και καθυστερείς την κίνηση την ίδια.
2. δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατεβαίνει διαρκώς.
αυτό έχει ως έμμεση συνέπεια την καταστροφή της επόμενης ημέρας τουλάχιστον.
π.χ. τα σπας όλη μέρα με ποτά, χαρά και τους φίλους σου.
ακόμη και χωρίς τα ποτά, αυτομάτως η επόμενη μέρα έχει χάση την αξία της.
3. δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να δρα με προγραμματισμό
βδομάδων, μηνών, ετών. ο προγραμματισμός αυτός καταλήγει
στη χειρότερη περίπτωση στο χάσιμο τεραστίων διαστημάτων χρόνου,
στην καλύτερη περίπτωση στην εύρεση της χαράς στα μικρά και ασήμαντα,
πράγμα που έτσι κι αλλιώς ισχύει, με ή χωρίς προγραμματισμό ζωής.

με βάση τα παραπάνω, απορρίπτονται αυτομάτως ο άκρατος σκεπτικισμός
και ο ασκεπής ακτιβισμός.
όμως η ζωή των ελεύθερων επιλογών κατά βούληση,
με μεταβλητό προγραμματισμό χωρίς πρόγραμμα,
δεν είναι κάτι ριξικέλευθο.
δεν προσθέτει τίποτε

και το ενδότερο

Στέρεο Νόβα : Ένα κλεμμένο ποδήλατο

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι

Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει

Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου

Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

η πραγματικότητα.

While you wait for the others
To make it all worthwhile
All your useless pretentions
Are weighing on my time
You could beg for forgiveness
As long as you like
Or just wait out the evening
And always ask me why
Yes youll only leave me dry
So ill ask you kindly to make your way

And what was there
The perfect glare
We all fall through

While you wait on the answers
That 'ill pretend to find
Keeping up with emotions
Still occupies our time
You could hope for substance
As long as you like
Or just wait out the evening
And always ask me why
Yes youll always ask me why
I'll ask you kindly to make your way

And what was left
The perfect glare
We all fall through

υπερηρωοποίηση

στο διαδίκτυο πρέπει να έχεις συνεχώς διαφοροποιημένη συμπεριφορά από την πραγματική σου, αυτή του έξω κόσμου.
κάθε πράξη ακολουθεί την αντίθετη κίνηση των φόβων σου.
έτσι γίνεσαι ο απόλυτος υπερήρωάς σου
μιας και μπορείς να κάνεις ακριβώς όσα κωλώνεις στην πραγματικότητα.
αν και πάλι κωλώνεις είσαι ο απόλυτος φλώρος,
η προσωποποίηση της αποτυχίας.

η αρχειοθέτηση ως μέθοδος δειγματοληψίας

μιας και επιθυμώ να κάνω μία βασική επιλογή, θεωρητικά ή ματαιόδοξα,
αποφάσισα να εκτελέσω μία αρχειοθέτηση διαφόρων προσωπικών πληροφοριών,
είτε ενδιαφερόντων, βλ. σελιδοδείκτες, είτε συναισθημάτων, βλ. φωτογραφίες.

στην επινόηση αυτή, με έφεραν :
οι κατηγορίες αυτών που με τρισχαρακτηρίζουν ασταθή και απρόβλεπτο,
αλλά και ένα από τα καταραμένα φέισμπουκ κουίζ που δημοσιεύουν κάποιοι όταν βγουν γαμάτα, ενώ εγώ τα δημοσιεύω όταν βγουν τρισάθλια, μιας και τότε κάνουν τη διαφορά. (Συγκεκριμένα, βγήκε πως θα πεθάνω πάνω από το γραφείο μου και δε θα το καταλάβει κανείς).

ελπίζω μετά το πέρας των αρχειοθετήσεων και ενός εύλογου χρονικού διαστήματος να έχει σχηματιστεί το σωστό αποτέλεσμα μέσα μου.
κάτι σαν μέσο όρο με ενσωματωμένη τυπική απόκλιση,

αλλά πολύ καλύτερο.

ψυχή στο στόμα

είδα την ταινία,
(παρεπιμπτόντως, δε βαριέμαι να βάζω λινκς και αναφορές, απλά η καλύτερη εκπαίδευση είναι το να ξεπεράσεις το φόβο του της αναζήτησης στο γκουγκλ)

ήταν πιο τραχιά από το Σπιρτόκουτο. νομίζω μισό αστεράκι αγάπης λιγότερο για μένα.
αλλά από την άλλη πλευρά, όταν είχα δει το Σπιρτόκουτο δεν έβριζα τόσο πολύ μετά, ούτε ήμουν τόσο επιθετικός.
εκτός αν ο τύπος χτίζει τη μία πάνω στην άλλη ταινία, η ψυχή στο στόμα ήταν περισσότερο επιτυχημένη φιλοσοφικά.

Λύκειο

Κάποια στιγμή θα γράψω και για το λύκειο.
Δεν έχει έρθει η στιγμή ακόμη.

Είχα αναφέρει κάπου πως έχω πρόβλημα με τα τηλέφωνα.
Ο σπασίκλας που ήμουν και είμαι δεν είναι κουλ.
Τηλεφωνούσα και κανείς δεν ήταν εκεί, όταν ήμουν Γυμνάσιο,
έκανα πεντακόσια πράματα για να γεμίσω αυτό το γαμημένο χρόνο και να μη νιώθω άσχημα. Η διαφορά είναι στο ότι μου άρεσε να κάνω πεντακόσια πράματα γιατί δεν έιχα χρόνο να σκεφτώ πως δε μου σηκώναν τα τηλέφωνα.
Όταν όμως ερχόταν το Σάββατο απόγευμα, που ακόμα είναι μελαγχολικό και μαύρο...
Κι οι Κυριακές ακόμη χειρότερες.

Τώρα πλέον έχω κινητό τηλέφωνο. Μεγάλη εκπαίδευση για μένα.
Βέβαια όταν πάλι δημιουργείς προσδοκίες, όπως μία βόλτα για να γουστάρεις
με πρόσωπα που σε φτιάχνουν, μπορεί ξανά να μη σου σηκώσουν το τηλέφωνο, ή να μη σου απαντήσουν στο μήνυμα.

Ωχ,

μόλις θυμήθηκα και τα πρόσφατα σέρτς συμμαθητών στο φέισμπουκ.

(Τελικά μόνο τους συμμαθητές σου δεν μπορείς να βρεις.)

Πήγαινα να το κρύψω αλλά υπήρχε μία κοπέλα στο Δημοτικό, ίσως το ίδιο καλή με μένα.

Την προπαίδεια την είχε πει κατά μισό δευτερόλεπτο πιο γρήγορα γαμώτο, 

Αλλά εγώ είχα πιο πολλές γνώσεις. Μάλλον ήμουν πιο γλυφτράκι, "σηκώνω το χέρι μου πιο γρήγορα".

Τη λέγανε Νανά, είχε δύο αδερφές, μία ένα χρόνο μεγαλύτερη, τη Μαρία, μία μικρότερη,

(Τόνια ίσως;) και οι γονείς της χωρίσανε και έφυγε στην πέμπτη δημοτικού, για κάποιο λόγο εγώ θυμάμαι Αίγινα, αλλά ο Τασούλης ο συμφοιτητής μου μου είπε πως δεν είχε τέτοια συμμαθήτρια.

Νανά αγνοείται μαζί με τους υπόλοιπυς συμμαθητές μου από το Δημοτικό λοιπόν.

Παρεπιμτόντως ήταν κι αυτή όμορφη και της έκλεψε ένα φιλί ένας φίλος μου, ο Αλέξανδρος,

ο διπλανός μου, που αργότερα πήγε και κάθισε με το Θωμά και ήρθε δίπλα μου ο γιος ενός δασκάλου που κοιτούσε συνέχεια τις λύσεις από μένα.

Σπάστηκα και πήγα στο τελευταίο θρανείο.

Πίσω από κάτι κοπέλες.

Μπα. Μαντράχαλοι ήταν.

Μαντραχαλάκια.

Όλον αυτόν τον καιρό όμως, με τι ασχολούμουν;

Με μπάσκετ, μήπως και αποκτήσω φίλους και πού και πού κοιτούσα και καμία τύπισσα.

Τις ερωτευόμουν κανονικά ως γνήσιος σταλκερ, χωρίς κανείς να το μάθει.

Α, στην Ξανθούλα και στους γονείς μου στο Δημοτικό είχα γράψει 

και αποχαιρετιστήριο γράμμα. 

Ναι αυτοκτονίας.

Τώρα θυμήθηκα ένα πάρτυ στης Εύης που δε θυμάμαι το επώνυμο της γαμώτο

αλλά για κάποιο λόγο την κοροιδεύαμε με χάμπουργκερ αν και ήταν ωραία και όχι χοντρή.

Και τις προάλλες είδα τη Λένα που ήταν η καλύτερη μετά από εμένα στα μαθήματα πάντα.

Τελικά παράτησε τη Χρηματοοικονομική και τελειώνει φυσιοθεραπεύτρια.

Τώρα καταλαβαίνω το γιατί το έκανε. Τότε θα την κορόιδευα.

Αλλά και μέχρι πριν τέσσερα χρόνια ακόμα θα την κορόιδευα.

Αυτά από το διακορέα.

Στο Γυμνάσιο

  ξαναφιερώθηκα στο διάβασμα και μία καριόλα μου έβαλε 13 σε διαγώνισμα ενώ ήμουν σίγουρος πως όλα ήταν σωστά.

Στο τέλος της πρώτης χρονιάς λοιπόν, είχα 19,3.

Μετά το τέλος την έπεσα σε μία συμμαθήτριά μου, επειδή μου είπε ο Θωμάς

(συμμαθητής μου δώδεκα χρόνια) πως της άρεσα.

Και τελικά το πίστεψα μόνο και μόνο όταν πήρα τη χυλόπιτα.

Πραγματικά ήταν ωραία, αλλά δε μου άρεσε.

Στη δευτέρα γυμνασίου, μου σηκωνότανε πολύ με την αδερφή ενός φίλου μου.

Δε θυμάμαι πως τη λένε, αλλά είχε ωραίο κορμί και μεγάλη μύτη σαν το φίλο μου που τώρα είναι ψιλοπάνκης τελειωμένος,

ενώ αυτή δουλέυει και την πετυχαίνω πού και πού και κοιτάω το κορμάκι της που δεν είναι τόσο ελκυστικό όσο παλιότερα.

Την είχα σνομπάρει τότε και δεν έκανα τίποτε, αφού ήταν ένα χρόνο μικρότερη.

Άρα μεγάλο μείον στο γυμνάσιο έ; Θυμάμαι που παίζαμε ΝΒΑ ΤΖΑΜ τουρνουά και είχα τους Σαρλότ Χόρνετς.

Α, ήταν και μία γκόμενα που ήταν η πρώτη που χούφτωσα και μάλιστα ύπουλα από πίσω,

έπιασα τα βυζιά της με κάβλα, ήταν στην αρχή της δευτέρας γυμνασίου.

Μιλάω για ένα μη αθώο χούφτωμα και έγινε στη Μαρία που έχει το ίδιο κατα διαολεμένη σύμπτωση επίθετο με μια γραμματέα από  το πρώτο μου πτυχίο.

Και οι δύο τέρμα καριόλες για ξεχωριστούς λόγους.

Άλλη από κάβλα, άλλη από κόμπλεξ. Μόνο που αυτή που χούφτωσα ήταν ωραία

κι αργότερα κάποιος συμφοιτητής μου μου είπε πως τα είχε με την αδερφή της και πως έκανε σούπερ σεξ. Βέβαια η αδερφή της, η Μαρία δηλαδή, το έκανε αυτό από τα δεκατέσσερα.

Μιλώντας όλη αυτή την ώρα για το σχολείο ξέχασα να σας πω για τη Σοφία που έμενε στον επάνω όροφο, ένα χρόνο μικρότερή μου και τώρα έχει παντρευτεί.

Τίποτε σημαντικό βέβαια, αλλά μου θύμισε και τη Σοφία τη γειτόνισσα στο σπίτι της γιαγιάς μου που περνούσα όλα τα αμέριμνα χρόνια

μαζί της και με το Χρήστο που τώρα έχει πάει μόνιμος στην Αεροπορία και τη Σπυριδούλα και κάτι άλλα παιδιά λίγο πιο μεγάλα 

που είχαν 12 βαθμούς μυωπία ο καθένας και ήταν αδέρφια και τον Τσάμη και το Μακρυγιάννη που κανείς τους δεν ξέρω που είναι

αλλά παίζαμε συνεχώς κρυφτό και μπάλα.

Α, ήταν και η Ρούλα. άλλα δε θυμάμαι, αλλά να τώρα θυμήθηκα και τον Πέτρο που κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε γιατί μιλούσε πάρα πολύ γρήγορα.

Και μάλλον ήταν δυσλεκτικός και πηγαίναμε στο Νηπιαγωγείο μαζί με τον Αντώνη και τη Μαργαρίτα.

Τη Μαργαρίτα την είδα πολύ πολύ αργότερα, είναι πανέμορφη ξανθιά, ψηλή και ναι,

είναι Ελληνοπολωνή. Ενδιαφέρον άτομο και περίεργο, δε συζητήσαμε ποτέ παραπάνω.

Στο τέλος της τρίτης γυμνασίου ξεκίνησα να κάνω επεμβάσεις στα δόντια μου,

δηλαδή: σιδεράκια.

Στο Δημοτικό

δεν είχα κανένα απολύτως φίλο. Έπαιζα τέρμα και αν...

Τον ελεύθερο χρόνο μου τον περνούσα στο σχολείο μιας και τα απογεύματα τα συμπλήρωναν 3-4 δραστηριότητες και τα ενδιάμεσα διάβαζα την εγκυκλοπαίδεια, κυρίως γεωγραφία και τεχνολογία.

Το πρωί έτρωγα γάλα με μπισκότα μιράντα.

Το μεσημέρι, αν το φαγητό είχε πατάτες τηγανιτές έτρωγα.

Το βράδυ έπινα ένα γάλα.

Από την τρίτη δημοτικού και μετά μπήκε και το μπάσκετ μέσα και αμέσως απέκτησα εγωισμό και ανταγωνισμό.

Περίμενα την Ξανθούλα (η οποία παρεπιμπτόντως ήτανε μελαχρινή και

με την οποία γύριζα κάθε μέρα μαζί στο σχολείο και μέναμε απέναντι)

λίγο πιο μπροστά. Έσκασα από μία γωνία καθώς κατέβαινε την Ι. Καρτάλη και της είπα

"Θέλεις να τα φτιάξουμε" κι αυτή ξεκαρδίστηκε και είπε "Όχι" και κατόπιν ξεκαρδίστηκε

λίγο περισσότερο. Κατόπιν έγινε και σημαιοφόρος και αισθάνθηκε άσχημα μάλλον 

γιατί ήμουν ο καλύτερος με διαφορά όλα τα έξι χρόνια και μου έδωσε τη σημαία που της έτυχε στην κλήρωση.

Τώρα σίγουρα θα βλέπει πολλές πολλές σημαίες μιας και ήταν η πιο ψηλή γκόμενα οριζοντίως έβερ...

Στο Νηπιαγωγείο

 πήγαινα μαζί με τον Αντώνη και τη Μαργαρίτα.

Η Μαργαρίτα μου άρεσε και ο Αντώνης της κέρδισε ένα φιλί.

Μέσα στις επόμενες μέρες έκλεψα κάτι λέγκο, γιατί δεν είχα σπίτι μου.

Έχασα 3 μήνες λόγω υγείας.

Θυμάμαι την Άνοιξη μία μέρα στην αυλή, που ήταν μικροσκοπική σαν μονοκατοικίας μπροστά στην Εθνικών Αγώνων. Κάποια μεγαλύτερα παιδιά μπήκαν μία μέρα και παίξαμε.

Ένα παιδί είχει ένα πράγμα στο κεφάλι του σαν φύλλο. Το τράβηξα αλλά δεν ήταν φύλλο.

Πονούσε. Αυτό το πράγμα ήταν μέσα στο κεφάλι του και δεν κατάλαβα ποτέ τι ήταν.

δεν είμαι ξεκάθαρος.

θα πω γιατί γράφω για προσωπικά μόλις τελειώσω.

Ποτέ, συνήθως, δε διατυπώνω μία πρόταση με καθαρότητα του νου.

Και μόλις ξανασυνέβη...

Δεν έχω την ικανότητα να λέω αυτό που σκέφτομαι.

Ποιος τότε έγραψε τις προηγούμενες λέξεις;

----------------------------------------------------------------------

Δεν μπορώ να πω πως αισθάνομαι κύριος του εαυτού μου,

αν αυτό σημαίνει το να πράττεις ή να λες αυτά που σκέφτεσαι.

Δε γνωρίζω κανένα που να μπορεί να είναι κύριος του εαυτού του ούτε στο 50%.

Πώς αποδίδεται η ευθύνη τότε;

Μήπως έτσι αιτιολογείται η ανικανότητα του ατόμου να επηρεάζει την πορεία του στο χωροχρόνο,

τη μοίρα;

Τα γράφω αυτά τα επόμενα ποστ, για να μου τα θυμίσει κάποιος κάποτε και από προφανές κόμπλεξ.

χαρά λύπη και τα συναφή εντός εκτός κι επί τ'αυτά

τελευταία ασχολούμαι με την παρακολούθηση,
όχι κάποιας θηλυκής ξωτικής ύπαρξης,
αλλά με μία αμερικανική τηλεοπτική σειρά εφαπτόμενη
στην ευθεία ζωή του Μπουκόφσκι.

αυτόματα αναγορεύομαι σε κραυγαλέα αδερφική ύπαρξη
και ημιαυτόματα είμαι περήφανος μιας και
ο Χανκ Μούντι, πρώην υπάλληλος του τμήματος του f.b.i. ,
αλλά και αφηγητής των κόκκινων παπουτσιών,
είναι απλά μια σκιώδης γαμηστερά αστραφτερή ύπαρξη.

στην κυριολεξία ασφαλώς.

δε θα μπορούσε κάποιος να μην το ζηλεύει.
το πρόβλημά μου είναι πως η αιτία του θαυμασμού μου,
δεν είναι η κοφτερή συνύπαρξή του με τον υπόλοιπο κόσμο,
είτε μέσω διαλογικής παράνοιας - που παρόλα αυτά είναι απόλυτα λογική -
είτε μέσω του μονόζυγου που κρύβει ενίοτε πολύ καλά σε υγρούς χώρους.


είναι το παράπονο που έχω για την απουσία εκτίμησης του ακέραιου, αέναου συναισθήματος, του σεβασμού στο φλερτ και στον πόθο.

ιδεοπανήγυρη

ο τίτλος θα μπορούσε να είναι απλά προσεγγιστικός αυτών που θα ακολουθήσουν,
αλλά από την άλλη κάτι που τείνει στο μηδέν είναι προσεγγιστικά ίσο με μηδέν.

προσεχώς

η ανάλυση των δεικτών του Geert Hofstede.

η μελέτη του σχετικά με τον παγκόσμιο χάρτη εκδόθηκε το 1984.

πέρσι το γενάρη εκδόθηκε  το vsm 08, 

ως βελτιωμένο μοντέλο απόδοσης κουλτούρας και σύνοψης αξιών κράτους.

αφορμή ήταν ο παρακάτω σύνδεσμος:

http://www.nylon.gr/politics/pdi-androulakis-anger/

ο συγκεκριμένος δικτυακός τόπος με είχε ξαναταρακουνήσει από το μόνιμο λήθαργό μου,

με μία δημοσίευση συνέντευξης της Άννας Διαμαντοπούλου, πριν τη δολοφονία του 15χρονου.

ίσως να μην ήταν κάτι σημαντικό τώρα που το ξανασκέφτομαι.

scintillation

SCINTILLATION from Xavier Chassaing on Vimeo.

τυραννία

1. δε θέλω άλλο βόλο.

2. δε θέλω δε σημαίνει δεν μπορώ.

3. δε θέλω να μπω στην άβυσσο του δωδεκαώρου εργασίας χωρίς προοπτική αλλά προπάντων χωρίς ουσία.

4. από την άλλη, τι πραγματικά έχει ουσία;

5. θέλω να κάνω διδακτορικό, μου αρέσει.(;)

6. μου αρέσουν τα πάντα, αρκεί να υπάρχει κόνσεπτ, κάτι που να δίνει προοπτική.

7. δεν έχω λεφτά και με την κρίση δύσκολα είναι να βγαίνεις εξωτερικό.

8. θέλω να βρω τη λύση τώρα.

- και για κάποιον περίεργο λόγο, τα σημεία είναι 8, ένα τυραννικό νούμερο για εμέ. 

εύλογη απορία

έχουν εκλείψει οι ελληνίδες με στήθος μεγαλύτερο ίσο του 3 ;

έχω την εντύπωση πως μόνο 2 στις 200 κοπέλες μπορώ να σκεφθώ.

αλλά σίγουρα, όταν κάποιος περπατά στους ελληνικούς δρόμους,

θα συμφωνήσει με το εξής:

- τα μεγάλα στήθια έχουν εκλείψει - λόγω διατροφής ίσως. 

- τα μεγάλα στήθια είναι μές στο σπίτι και κάποιος τα πιάνει.