σήμερα το πρωινό,
μου ήρθε άξαφνα.
όταν κοιμάσαι ανάσκελα, τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος,
αισθάνεσαι σα να σε καταπίνει το στρώμα, η γη και να πέφτεις.
σήμερα το πρωινό,
συνέβη το ανάποδο.
έτσι άξαφνα ενώ το κεφάλι μου παίζει από εδώ κι από εκεί τα τελευταία χρόνια
σχετικά με τους βραχυχρόνιους και μακροχρόνιους ορίζοντες,
έβαλα σε μία στιγμή όλες τις σκέψεις μου σε μία σειρά:
1. δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς την επόμενη κίνηση.
αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να καθυστερείς την εξέλιξη της ζωής σου
μιας και καθυστερείς την κίνηση την ίδια.
2. δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατεβαίνει διαρκώς.
αυτό έχει ως έμμεση συνέπεια την καταστροφή της επόμενης ημέρας τουλάχιστον.
π.χ. τα σπας όλη μέρα με ποτά, χαρά και τους φίλους σου.
ακόμη και χωρίς τα ποτά, αυτομάτως η επόμενη μέρα έχει χάση την αξία της.
3. δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να δρα με προγραμματισμό
βδομάδων, μηνών, ετών. ο προγραμματισμός αυτός καταλήγει
στη χειρότερη περίπτωση στο χάσιμο τεραστίων διαστημάτων χρόνου,
στην καλύτερη περίπτωση στην εύρεση της χαράς στα μικρά και ασήμαντα,
πράγμα που έτσι κι αλλιώς ισχύει, με ή χωρίς προγραμματισμό ζωής.
με βάση τα παραπάνω, απορρίπτονται αυτομάτως ο άκρατος σκεπτικισμός
και ο ασκεπής ακτιβισμός.
όμως η ζωή των ελεύθερων επιλογών κατά βούληση,
με μεταβλητό προγραμματισμό χωρίς πρόγραμμα,
δεν είναι κάτι ριξικέλευθο.
δεν προσθέτει τίποτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου