επίσης η γνωστή παρομοίωση με τους σταθμούς και τις γυναίκες'
άλλοι περιμένουν να μπει ωραίο κομμάτι στον ίδιο
κι άλλοι να πετύχουν σταθμό με ωραίο κομμάτι.
αν θες να περιμένεις μαζί με τα παράσιτα τι γίνεται;
20090626
ενδιαφέρον είναι
που ακόμη μετράω το χρόνο για να ηρεμήσει,
και δε νομίζω να σταματήσω.
να πάει να γαμηθεί θα περιμένω.
και δε νομίζω να σταματήσω.
να πάει να γαμηθεί θα περιμένω.
20090624
But I am a blasted tree;
the bolt has entered my soul;
and I felt then that I should survive
to exhibit what I shall soon cease to be
- a miserable spectacle of wrecked humanity,
pitiable to others and intolerable to myself.
the bolt has entered my soul;
and I felt then that I should survive
to exhibit what I shall soon cease to be
- a miserable spectacle of wrecked humanity,
pitiable to others and intolerable to myself.
Mary Shelley (1797-1851)
20090623
Άντρας
μόνο οι μικρόμυαλοι κάθονται και κλαίγονται για το 1/3.200.000.000 της ανθρωπότητας.
και μάλλιστα παροδικό ποσοστό. ούτε μόνιμο, ούτε σταθερό.
από την άλλη είναι πηγή παραδόξου
κι αυτό είναι το ελκυστικό
αυτό που σου λέει συχνά στο κεφάλι πως δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις.
με την έννοια του αγαθού βέβαια.
ο διακορέας της σεβίλλης έχει ακόμη να αφήσει
πολλά στόματα ανοιχτά με τις πράξεις του.
και όχι με τη συνηθισμένη έννοια.
και μάλλιστα παροδικό ποσοστό. ούτε μόνιμο, ούτε σταθερό.
από την άλλη είναι πηγή παραδόξου
κι αυτό είναι το ελκυστικό
αυτό που σου λέει συχνά στο κεφάλι πως δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις.
με την έννοια του αγαθού βέβαια.
ο διακορέας της σεβίλλης έχει ακόμη να αφήσει
πολλά στόματα ανοιχτά με τις πράξεις του.
και όχι με τη συνηθισμένη έννοια.
20090622
Αδυναμία
η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν έχει ιδιαίτερο λόγο συγγραφής για την ανθρωπότητα όπως το νέο μουσείο της ακρόπολης. δεν έχει επισκεπτικό ούτε αντικειμενικό λόγο ύπαρξης για κανέναν.
για κανέναν άλλο εκτός από μένα.
ακριβώς.
πρόκειται για μία εκ φύσεως εγωιστική ανάρτηση.
πρόκειται για ένα μήνυμα που θα έστελνα αν είχα το δικαίωμα.
άνθη πολύχρωμα, ταξίδια σε τόπους αιχμηρούς, καμπυλωτούς και πρόσφορους για την ανιδιοτέλεια της κάλτσας, μιας κι έτσι μπορείς μόνο να χαρακτηρίσεις την απώλεια.
απώλεια του σεβασμού. είτε από εμένα προς τον εαυτό μου, είτε από τον κατοπτρισμό του εαυτού μου προς εμένα.
απώλεια της συνείδησης του εγωισμού.
απώλεια της αξιοπρέπειας που πηγάζει από την αίσθηση του χρόνου.
γιατί είναι τόσος πολύς ο χρόνος που ζούμε όταν ξεχνάμε τις περιβάλλουσες συνιστώσες,
το παρελθόν και το μέλλον.
αλλά δες.
όταν το παρόν δεν περιλαμβάνει εαυτούς, εγωισμούς, σκιαγραφείται μία άβυσσός.
δεν την καταλαβαίνεις ξαφνικά. βυθίζεσαι σιγά σιγά στην απώλεια της χωροχρονικής συνείδησης γιατί όλα αυτά που κάνεις πάυουν να έχουν εγγενές κίνητρο.
τι μπορεί να αποτελέσει εγγενές κίνητρο;
ένας ευγενής, ένας ανίερος αλλά κι ένας τρελός σκοπός.
σκοποί που μόνο η μουσική μπορεί να εκφράσει, μόνο το αυτί μπορεί να καταλάβει.
μόνο η μουσική έχει λογική.
οι μυρωδιές δεν έχουν. οι εικόνες απλά είναι εκεί και χτυπάνε την πόρτα της λογικής.
η μουσική ξεκλειδώνει όλα τα κουφώματα...
τι να πρωτοπώ.
τη στιγμή που διέλυσα τον ευγενή σκοπό της ύπαρξής μου;
τη στιγμή που αποδόμησα τον τρελό μου στόχο;
ή εκείνες τις στιγμές που αργότερα θα συνειδητοποιώ
πως αν και με έκαναν να νιώθω αληθινά ζωντανός,
δεν ήταν τίποτε παρά μία τελείως ανώριμη συμπεριφορά.
κάτι που εγώ δεν το αξίζω,
γιατί είμαι ο διακορέας,
που βλέπει στις καρδιές και τρώει τα μάτια,
ανοίγει τις ψυχές και γίνεται παιδί ευθύς αμέσως.
αν και παιδί δεν ήμανε ποτέ.
μόνο στη σεβίλλη. μόνο σε μία καλοκαιρινή ουτοπία οι πράξεις δικαιολογούνται.
στο υπόλοιπο της ύπαρξης, υποατομικό στοιχείο,
τρακάρει, τρακάρεται μέχρι που γερνάει, ζαρώνει και πεθαίνει.
η αλήθεια είναι στο παράλογο,
τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου, θανατερά βαρετό
όσο το να πεις σε αγαπώ χωρίς να είσαι ερωτευμένος.
αλλά...
για κανέναν άλλο εκτός από μένα.
ακριβώς.
πρόκειται για μία εκ φύσεως εγωιστική ανάρτηση.
πρόκειται για ένα μήνυμα που θα έστελνα αν είχα το δικαίωμα.
άνθη πολύχρωμα, ταξίδια σε τόπους αιχμηρούς, καμπυλωτούς και πρόσφορους για την ανιδιοτέλεια της κάλτσας, μιας κι έτσι μπορείς μόνο να χαρακτηρίσεις την απώλεια.
απώλεια του σεβασμού. είτε από εμένα προς τον εαυτό μου, είτε από τον κατοπτρισμό του εαυτού μου προς εμένα.
απώλεια της συνείδησης του εγωισμού.
απώλεια της αξιοπρέπειας που πηγάζει από την αίσθηση του χρόνου.
γιατί είναι τόσος πολύς ο χρόνος που ζούμε όταν ξεχνάμε τις περιβάλλουσες συνιστώσες,
το παρελθόν και το μέλλον.
αλλά δες.
όταν το παρόν δεν περιλαμβάνει εαυτούς, εγωισμούς, σκιαγραφείται μία άβυσσός.
δεν την καταλαβαίνεις ξαφνικά. βυθίζεσαι σιγά σιγά στην απώλεια της χωροχρονικής συνείδησης γιατί όλα αυτά που κάνεις πάυουν να έχουν εγγενές κίνητρο.
τι μπορεί να αποτελέσει εγγενές κίνητρο;
ένας ευγενής, ένας ανίερος αλλά κι ένας τρελός σκοπός.
σκοποί που μόνο η μουσική μπορεί να εκφράσει, μόνο το αυτί μπορεί να καταλάβει.
μόνο η μουσική έχει λογική.
οι μυρωδιές δεν έχουν. οι εικόνες απλά είναι εκεί και χτυπάνε την πόρτα της λογικής.
η μουσική ξεκλειδώνει όλα τα κουφώματα...
τι να πρωτοπώ.
τη στιγμή που διέλυσα τον ευγενή σκοπό της ύπαρξής μου;
τη στιγμή που αποδόμησα τον τρελό μου στόχο;
ή εκείνες τις στιγμές που αργότερα θα συνειδητοποιώ
πως αν και με έκαναν να νιώθω αληθινά ζωντανός,
δεν ήταν τίποτε παρά μία τελείως ανώριμη συμπεριφορά.
κάτι που εγώ δεν το αξίζω,
γιατί είμαι ο διακορέας,
που βλέπει στις καρδιές και τρώει τα μάτια,
ανοίγει τις ψυχές και γίνεται παιδί ευθύς αμέσως.
αν και παιδί δεν ήμανε ποτέ.
μόνο στη σεβίλλη. μόνο σε μία καλοκαιρινή ουτοπία οι πράξεις δικαιολογούνται.
στο υπόλοιπο της ύπαρξης, υποατομικό στοιχείο,
τρακάρει, τρακάρεται μέχρι που γερνάει, ζαρώνει και πεθαίνει.
η αλήθεια είναι στο παράλογο,
τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου, θανατερά βαρετό
όσο το να πεις σε αγαπώ χωρίς να είσαι ερωτευμένος.
αλλά...
20090612
καλιμπράρισμα
οι προηγούμενες δύο αναρτήσεις μπορούν να συμπτυχθούν σε ένα μοντέλο καλιμπραρίσματος των αποτελεσμάτων των επιλογών μας.
"μία ζωή την έχουμε"
αν κάθε μία απόφαση εξαρτάται από το προηγούμενο αποτέλεσμα και μόνο,
το σημείο στον πολυδιάστατο χώρο της ζωής στο οποίο θα βρεθούμε σε βάθος χρόνου ακόμη και μόνο μίας ημέρας διατρέχει μία αρκετά μεγάλη επιφάνεια.
"βαθύς προγραμματισμός"
αν κάθε μία απόφαση εξαρτάται από σκέψη που έχει πλάνο βάθος χρόνου,
η διάρκεια της σκέψης νοείται ως χαμένος πρακτικά χρόνος, μιας και η εξέλιξη των γύρω μας σε συνάρτηση με τη δική μας, μας καθιστά σχεδόν ακίνητους.
επίσης σχεδόν απίθανο να κάνουμε κάθε φορά τέλειες επιλογές.
η πολυπλοκότητα των εγχειρημάτων τέτοιων σκέψεων καθιστούν τον πονοκέφαλο μόνιμο.
"καθημερινότητα δύο ημερών"
με προοπτικές που διανύουν δύο μόνο ημέρες, σίγουρα δε μας πιάνει πονοκέφαλος.
ο χρονοπρογραμματισμός των επιθυμιών μας σε αυτές τις δύο μέρες μας κάνει αρκετά εξυπνότερους στις επιλογές μας,
εξαιτίας της συνεχούς εξάσκησης του αλγορίθμου του σακιδίου.
ο δειγματοχώρος των ζευγών αποφάσεων-αποτελεσμάτων πληθαίνει ταχύτατα και δημιουργεί ώριμες σκέψεις αντίθετα με το carpe diem χωρίς σκέψη, που δρα μόνο ευριστικά.
επίσης, υπάρχει ευελιξία προχωρώντας από βήμα σε βήμα
και σχετική ομοιογένεια ανάμεσα στα δείγματα,
πράγμα που δε συμβαίνει στις άλλες δύο στρατηγικές.
το γεγονός αυτό είναι και που δίνει την υπεροχή στη στρατηγική αυτή.
επόμενο βήμα είναι η εφαρμογή της.
"μία ζωή την έχουμε"
αν κάθε μία απόφαση εξαρτάται από το προηγούμενο αποτέλεσμα και μόνο,
το σημείο στον πολυδιάστατο χώρο της ζωής στο οποίο θα βρεθούμε σε βάθος χρόνου ακόμη και μόνο μίας ημέρας διατρέχει μία αρκετά μεγάλη επιφάνεια.
"βαθύς προγραμματισμός"
αν κάθε μία απόφαση εξαρτάται από σκέψη που έχει πλάνο βάθος χρόνου,
η διάρκεια της σκέψης νοείται ως χαμένος πρακτικά χρόνος, μιας και η εξέλιξη των γύρω μας σε συνάρτηση με τη δική μας, μας καθιστά σχεδόν ακίνητους.
επίσης σχεδόν απίθανο να κάνουμε κάθε φορά τέλειες επιλογές.
η πολυπλοκότητα των εγχειρημάτων τέτοιων σκέψεων καθιστούν τον πονοκέφαλο μόνιμο.
"καθημερινότητα δύο ημερών"
με προοπτικές που διανύουν δύο μόνο ημέρες, σίγουρα δε μας πιάνει πονοκέφαλος.
ο χρονοπρογραμματισμός των επιθυμιών μας σε αυτές τις δύο μέρες μας κάνει αρκετά εξυπνότερους στις επιλογές μας,
εξαιτίας της συνεχούς εξάσκησης του αλγορίθμου του σακιδίου.
ο δειγματοχώρος των ζευγών αποφάσεων-αποτελεσμάτων πληθαίνει ταχύτατα και δημιουργεί ώριμες σκέψεις αντίθετα με το carpe diem χωρίς σκέψη, που δρα μόνο ευριστικά.
επίσης, υπάρχει ευελιξία προχωρώντας από βήμα σε βήμα
και σχετική ομοιογένεια ανάμεσα στα δείγματα,
πράγμα που δε συμβαίνει στις άλλες δύο στρατηγικές.
το γεγονός αυτό είναι και που δίνει την υπεροχή στη στρατηγική αυτή.
επόμενο βήμα είναι η εφαρμογή της.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΜΕΡΩΝ
(φυσικά όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση πλέον με το απεχθές carpe diem
και μία ζωή την έχουμε.)
προγραμματίζοντας καθημερινά με πλάνο δύο ημερών,
μπορείς να χωρέσεις τόση απόλαυση,
όση δε θα σου διαλυσει την επόμενη μέρα.
αρκεί να επαναλάβεις τον προγραμματισμό αυτό και την επόμενη.
στην ουσία δε μιλάω για προγραμματισμό,
αλλά για "ζήσε σα να έχεις δύο μόνο μέρες".
κι αν οι λέξεις μου είναι τεχνοκρατικές χωρίς βούληση,
και αν πω πως η πληροφορία που θα χρησιμοποιείς θα ανανεώνεται μεν καθημερινά,
αλλά η ζωή σου θα έχει μέγεθος πάντοτε δύο ημέρες,
τίποτε δε συγκρίνεται με την απλότητα της ύπαρξης σε ένα μικρό χρονικό διάστημα,
χωρίς τις τύψεις της επόμενης μέρας.
ναι, έχεις την επιλογή να κάψεις τη δεύτερη μέρα,
αλλά καταλαβαίνεις πως τότε θα κάψεις τη μισή σου ζωή;
και ναι, ο άνθρωπος έχει τόσο ρηχή λογική ,
ωστε να παραμείνει άνθρωπος
και να μη μεταμορφωθεί σε συνοθύλευμα λάσπης, δολοπλοκίας και συμφερόντων.
μπορείς να κάνεις μικρές θεματικές ενότητες και να ζεις πολλές διαφορετικές ζωές σε όλα αυτά τα διήμερα.
μπορείς επίσης να αλλάζεις πλεύση στη μέση της ζωής σου όποτε θέλεις και να μην έχεις τις τύψεις για τις επιλογές του παρελθόντος να σε βαραίνουν σαν τσεκούρι πάνω από το κεφάλι.
μπορείς να αναλογίζεσαι τις προηγούμενες ζωές σου που έχουν κλείσει και να μαθαίνεις από αυτές.
μπορείς να κρατάς κι ένα σημείο αναφοράς αν επιθυμείς, ή αν ο έρωτας έρθει απροσδόκητα.
δύσκολες λέξεις δύσκολες επιλογές για αυτούς που έχουν μάθει να κοιτούν πιο μπροστά από τις δυνάμεις τους.
γιατί όντως, ο άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει μακριά.
η σύγκριση αυτή όμως αλλάζει όταν η ζωή του διαρκεί μονάχα δύο μέρες
αλλά πολλές φορές.
και μία ζωή την έχουμε.)
προγραμματίζοντας καθημερινά με πλάνο δύο ημερών,
μπορείς να χωρέσεις τόση απόλαυση,
όση δε θα σου διαλυσει την επόμενη μέρα.
αρκεί να επαναλάβεις τον προγραμματισμό αυτό και την επόμενη.
στην ουσία δε μιλάω για προγραμματισμό,
αλλά για "ζήσε σα να έχεις δύο μόνο μέρες".
κι αν οι λέξεις μου είναι τεχνοκρατικές χωρίς βούληση,
και αν πω πως η πληροφορία που θα χρησιμοποιείς θα ανανεώνεται μεν καθημερινά,
αλλά η ζωή σου θα έχει μέγεθος πάντοτε δύο ημέρες,
τίποτε δε συγκρίνεται με την απλότητα της ύπαρξης σε ένα μικρό χρονικό διάστημα,
χωρίς τις τύψεις της επόμενης μέρας.
ναι, έχεις την επιλογή να κάψεις τη δεύτερη μέρα,
αλλά καταλαβαίνεις πως τότε θα κάψεις τη μισή σου ζωή;
και ναι, ο άνθρωπος έχει τόσο ρηχή λογική ,
ωστε να παραμείνει άνθρωπος
και να μη μεταμορφωθεί σε συνοθύλευμα λάσπης, δολοπλοκίας και συμφερόντων.
μπορείς να κάνεις μικρές θεματικές ενότητες και να ζεις πολλές διαφορετικές ζωές σε όλα αυτά τα διήμερα.
μπορείς επίσης να αλλάζεις πλεύση στη μέση της ζωής σου όποτε θέλεις και να μην έχεις τις τύψεις για τις επιλογές του παρελθόντος να σε βαραίνουν σαν τσεκούρι πάνω από το κεφάλι.
μπορείς να αναλογίζεσαι τις προηγούμενες ζωές σου που έχουν κλείσει και να μαθαίνεις από αυτές.
μπορείς να κρατάς κι ένα σημείο αναφοράς αν επιθυμείς, ή αν ο έρωτας έρθει απροσδόκητα.
δύσκολες λέξεις δύσκολες επιλογές για αυτούς που έχουν μάθει να κοιτούν πιο μπροστά από τις δυνάμεις τους.
γιατί όντως, ο άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει μακριά.
η σύγκριση αυτή όμως αλλάζει όταν η ζωή του διαρκεί μονάχα δύο μέρες
αλλά πολλές φορές.
carpe diem η απόρριψη.
σήμερα το πρωινό,
μου ήρθε άξαφνα.
όταν κοιμάσαι ανάσκελα, τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος,
αισθάνεσαι σα να σε καταπίνει το στρώμα, η γη και να πέφτεις.
σήμερα το πρωινό,
συνέβη το ανάποδο.
έτσι άξαφνα ενώ το κεφάλι μου παίζει από εδώ κι από εκεί τα τελευταία χρόνια
σχετικά με τους βραχυχρόνιους και μακροχρόνιους ορίζοντες,
έβαλα σε μία στιγμή όλες τις σκέψεις μου σε μία σειρά:
1. δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς την επόμενη κίνηση.
αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να καθυστερείς την εξέλιξη της ζωής σου
μιας και καθυστερείς την κίνηση την ίδια.
2. δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατεβαίνει διαρκώς.
αυτό έχει ως έμμεση συνέπεια την καταστροφή της επόμενης ημέρας τουλάχιστον.
π.χ. τα σπας όλη μέρα με ποτά, χαρά και τους φίλους σου.
ακόμη και χωρίς τα ποτά, αυτομάτως η επόμενη μέρα έχει χάση την αξία της.
3. δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να δρα με προγραμματισμό
βδομάδων, μηνών, ετών. ο προγραμματισμός αυτός καταλήγει
στη χειρότερη περίπτωση στο χάσιμο τεραστίων διαστημάτων χρόνου,
στην καλύτερη περίπτωση στην εύρεση της χαράς στα μικρά και ασήμαντα,
πράγμα που έτσι κι αλλιώς ισχύει, με ή χωρίς προγραμματισμό ζωής.
με βάση τα παραπάνω, απορρίπτονται αυτομάτως ο άκρατος σκεπτικισμός
και ο ασκεπής ακτιβισμός.
όμως η ζωή των ελεύθερων επιλογών κατά βούληση,
με μεταβλητό προγραμματισμό χωρίς πρόγραμμα,
δεν είναι κάτι ριξικέλευθο.
δεν προσθέτει τίποτε
μου ήρθε άξαφνα.
όταν κοιμάσαι ανάσκελα, τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος,
αισθάνεσαι σα να σε καταπίνει το στρώμα, η γη και να πέφτεις.
σήμερα το πρωινό,
συνέβη το ανάποδο.
έτσι άξαφνα ενώ το κεφάλι μου παίζει από εδώ κι από εκεί τα τελευταία χρόνια
σχετικά με τους βραχυχρόνιους και μακροχρόνιους ορίζοντες,
έβαλα σε μία στιγμή όλες τις σκέψεις μου σε μία σειρά:
1. δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς την επόμενη κίνηση.
αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να καθυστερείς την εξέλιξη της ζωής σου
μιας και καθυστερείς την κίνηση την ίδια.
2. δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατεβαίνει διαρκώς.
αυτό έχει ως έμμεση συνέπεια την καταστροφή της επόμενης ημέρας τουλάχιστον.
π.χ. τα σπας όλη μέρα με ποτά, χαρά και τους φίλους σου.
ακόμη και χωρίς τα ποτά, αυτομάτως η επόμενη μέρα έχει χάση την αξία της.
3. δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να δρα με προγραμματισμό
βδομάδων, μηνών, ετών. ο προγραμματισμός αυτός καταλήγει
στη χειρότερη περίπτωση στο χάσιμο τεραστίων διαστημάτων χρόνου,
στην καλύτερη περίπτωση στην εύρεση της χαράς στα μικρά και ασήμαντα,
πράγμα που έτσι κι αλλιώς ισχύει, με ή χωρίς προγραμματισμό ζωής.
με βάση τα παραπάνω, απορρίπτονται αυτομάτως ο άκρατος σκεπτικισμός
και ο ασκεπής ακτιβισμός.
όμως η ζωή των ελεύθερων επιλογών κατά βούληση,
με μεταβλητό προγραμματισμό χωρίς πρόγραμμα,
δεν είναι κάτι ριξικέλευθο.
δεν προσθέτει τίποτε
και το ενδότερο
Στέρεο Νόβα : Ένα κλεμμένο ποδήλατο
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)