ψυχή στο στόμα

είδα την ταινία,
(παρεπιμπτόντως, δε βαριέμαι να βάζω λινκς και αναφορές, απλά η καλύτερη εκπαίδευση είναι το να ξεπεράσεις το φόβο του της αναζήτησης στο γκουγκλ)

ήταν πιο τραχιά από το Σπιρτόκουτο. νομίζω μισό αστεράκι αγάπης λιγότερο για μένα.
αλλά από την άλλη πλευρά, όταν είχα δει το Σπιρτόκουτο δεν έβριζα τόσο πολύ μετά, ούτε ήμουν τόσο επιθετικός.
εκτός αν ο τύπος χτίζει τη μία πάνω στην άλλη ταινία, η ψυχή στο στόμα ήταν περισσότερο επιτυχημένη φιλοσοφικά.

Λύκειο

Κάποια στιγμή θα γράψω και για το λύκειο.
Δεν έχει έρθει η στιγμή ακόμη.

Είχα αναφέρει κάπου πως έχω πρόβλημα με τα τηλέφωνα.
Ο σπασίκλας που ήμουν και είμαι δεν είναι κουλ.
Τηλεφωνούσα και κανείς δεν ήταν εκεί, όταν ήμουν Γυμνάσιο,
έκανα πεντακόσια πράματα για να γεμίσω αυτό το γαμημένο χρόνο και να μη νιώθω άσχημα. Η διαφορά είναι στο ότι μου άρεσε να κάνω πεντακόσια πράματα γιατί δεν έιχα χρόνο να σκεφτώ πως δε μου σηκώναν τα τηλέφωνα.
Όταν όμως ερχόταν το Σάββατο απόγευμα, που ακόμα είναι μελαγχολικό και μαύρο...
Κι οι Κυριακές ακόμη χειρότερες.

Τώρα πλέον έχω κινητό τηλέφωνο. Μεγάλη εκπαίδευση για μένα.
Βέβαια όταν πάλι δημιουργείς προσδοκίες, όπως μία βόλτα για να γουστάρεις
με πρόσωπα που σε φτιάχνουν, μπορεί ξανά να μη σου σηκώσουν το τηλέφωνο, ή να μη σου απαντήσουν στο μήνυμα.

Ωχ,

μόλις θυμήθηκα και τα πρόσφατα σέρτς συμμαθητών στο φέισμπουκ.

(Τελικά μόνο τους συμμαθητές σου δεν μπορείς να βρεις.)

Πήγαινα να το κρύψω αλλά υπήρχε μία κοπέλα στο Δημοτικό, ίσως το ίδιο καλή με μένα.

Την προπαίδεια την είχε πει κατά μισό δευτερόλεπτο πιο γρήγορα γαμώτο, 

Αλλά εγώ είχα πιο πολλές γνώσεις. Μάλλον ήμουν πιο γλυφτράκι, "σηκώνω το χέρι μου πιο γρήγορα".

Τη λέγανε Νανά, είχε δύο αδερφές, μία ένα χρόνο μεγαλύτερη, τη Μαρία, μία μικρότερη,

(Τόνια ίσως;) και οι γονείς της χωρίσανε και έφυγε στην πέμπτη δημοτικού, για κάποιο λόγο εγώ θυμάμαι Αίγινα, αλλά ο Τασούλης ο συμφοιτητής μου μου είπε πως δεν είχε τέτοια συμμαθήτρια.

Νανά αγνοείται μαζί με τους υπόλοιπυς συμμαθητές μου από το Δημοτικό λοιπόν.

Παρεπιμτόντως ήταν κι αυτή όμορφη και της έκλεψε ένα φιλί ένας φίλος μου, ο Αλέξανδρος,

ο διπλανός μου, που αργότερα πήγε και κάθισε με το Θωμά και ήρθε δίπλα μου ο γιος ενός δασκάλου που κοιτούσε συνέχεια τις λύσεις από μένα.

Σπάστηκα και πήγα στο τελευταίο θρανείο.

Πίσω από κάτι κοπέλες.

Μπα. Μαντράχαλοι ήταν.

Μαντραχαλάκια.

Όλον αυτόν τον καιρό όμως, με τι ασχολούμουν;

Με μπάσκετ, μήπως και αποκτήσω φίλους και πού και πού κοιτούσα και καμία τύπισσα.

Τις ερωτευόμουν κανονικά ως γνήσιος σταλκερ, χωρίς κανείς να το μάθει.

Α, στην Ξανθούλα και στους γονείς μου στο Δημοτικό είχα γράψει 

και αποχαιρετιστήριο γράμμα. 

Ναι αυτοκτονίας.

Τώρα θυμήθηκα ένα πάρτυ στης Εύης που δε θυμάμαι το επώνυμο της γαμώτο

αλλά για κάποιο λόγο την κοροιδεύαμε με χάμπουργκερ αν και ήταν ωραία και όχι χοντρή.

Και τις προάλλες είδα τη Λένα που ήταν η καλύτερη μετά από εμένα στα μαθήματα πάντα.

Τελικά παράτησε τη Χρηματοοικονομική και τελειώνει φυσιοθεραπεύτρια.

Τώρα καταλαβαίνω το γιατί το έκανε. Τότε θα την κορόιδευα.

Αλλά και μέχρι πριν τέσσερα χρόνια ακόμα θα την κορόιδευα.

Αυτά από το διακορέα.

Στο Γυμνάσιο

  ξαναφιερώθηκα στο διάβασμα και μία καριόλα μου έβαλε 13 σε διαγώνισμα ενώ ήμουν σίγουρος πως όλα ήταν σωστά.

Στο τέλος της πρώτης χρονιάς λοιπόν, είχα 19,3.

Μετά το τέλος την έπεσα σε μία συμμαθήτριά μου, επειδή μου είπε ο Θωμάς

(συμμαθητής μου δώδεκα χρόνια) πως της άρεσα.

Και τελικά το πίστεψα μόνο και μόνο όταν πήρα τη χυλόπιτα.

Πραγματικά ήταν ωραία, αλλά δε μου άρεσε.

Στη δευτέρα γυμνασίου, μου σηκωνότανε πολύ με την αδερφή ενός φίλου μου.

Δε θυμάμαι πως τη λένε, αλλά είχε ωραίο κορμί και μεγάλη μύτη σαν το φίλο μου που τώρα είναι ψιλοπάνκης τελειωμένος,

ενώ αυτή δουλέυει και την πετυχαίνω πού και πού και κοιτάω το κορμάκι της που δεν είναι τόσο ελκυστικό όσο παλιότερα.

Την είχα σνομπάρει τότε και δεν έκανα τίποτε, αφού ήταν ένα χρόνο μικρότερη.

Άρα μεγάλο μείον στο γυμνάσιο έ; Θυμάμαι που παίζαμε ΝΒΑ ΤΖΑΜ τουρνουά και είχα τους Σαρλότ Χόρνετς.

Α, ήταν και μία γκόμενα που ήταν η πρώτη που χούφτωσα και μάλιστα ύπουλα από πίσω,

έπιασα τα βυζιά της με κάβλα, ήταν στην αρχή της δευτέρας γυμνασίου.

Μιλάω για ένα μη αθώο χούφτωμα και έγινε στη Μαρία που έχει το ίδιο κατα διαολεμένη σύμπτωση επίθετο με μια γραμματέα από  το πρώτο μου πτυχίο.

Και οι δύο τέρμα καριόλες για ξεχωριστούς λόγους.

Άλλη από κάβλα, άλλη από κόμπλεξ. Μόνο που αυτή που χούφτωσα ήταν ωραία

κι αργότερα κάποιος συμφοιτητής μου μου είπε πως τα είχε με την αδερφή της και πως έκανε σούπερ σεξ. Βέβαια η αδερφή της, η Μαρία δηλαδή, το έκανε αυτό από τα δεκατέσσερα.

Μιλώντας όλη αυτή την ώρα για το σχολείο ξέχασα να σας πω για τη Σοφία που έμενε στον επάνω όροφο, ένα χρόνο μικρότερή μου και τώρα έχει παντρευτεί.

Τίποτε σημαντικό βέβαια, αλλά μου θύμισε και τη Σοφία τη γειτόνισσα στο σπίτι της γιαγιάς μου που περνούσα όλα τα αμέριμνα χρόνια

μαζί της και με το Χρήστο που τώρα έχει πάει μόνιμος στην Αεροπορία και τη Σπυριδούλα και κάτι άλλα παιδιά λίγο πιο μεγάλα 

που είχαν 12 βαθμούς μυωπία ο καθένας και ήταν αδέρφια και τον Τσάμη και το Μακρυγιάννη που κανείς τους δεν ξέρω που είναι

αλλά παίζαμε συνεχώς κρυφτό και μπάλα.

Α, ήταν και η Ρούλα. άλλα δε θυμάμαι, αλλά να τώρα θυμήθηκα και τον Πέτρο που κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε γιατί μιλούσε πάρα πολύ γρήγορα.

Και μάλλον ήταν δυσλεκτικός και πηγαίναμε στο Νηπιαγωγείο μαζί με τον Αντώνη και τη Μαργαρίτα.

Τη Μαργαρίτα την είδα πολύ πολύ αργότερα, είναι πανέμορφη ξανθιά, ψηλή και ναι,

είναι Ελληνοπολωνή. Ενδιαφέρον άτομο και περίεργο, δε συζητήσαμε ποτέ παραπάνω.

Στο τέλος της τρίτης γυμνασίου ξεκίνησα να κάνω επεμβάσεις στα δόντια μου,

δηλαδή: σιδεράκια.

Στο Δημοτικό

δεν είχα κανένα απολύτως φίλο. Έπαιζα τέρμα και αν...

Τον ελεύθερο χρόνο μου τον περνούσα στο σχολείο μιας και τα απογεύματα τα συμπλήρωναν 3-4 δραστηριότητες και τα ενδιάμεσα διάβαζα την εγκυκλοπαίδεια, κυρίως γεωγραφία και τεχνολογία.

Το πρωί έτρωγα γάλα με μπισκότα μιράντα.

Το μεσημέρι, αν το φαγητό είχε πατάτες τηγανιτές έτρωγα.

Το βράδυ έπινα ένα γάλα.

Από την τρίτη δημοτικού και μετά μπήκε και το μπάσκετ μέσα και αμέσως απέκτησα εγωισμό και ανταγωνισμό.

Περίμενα την Ξανθούλα (η οποία παρεπιμπτόντως ήτανε μελαχρινή και

με την οποία γύριζα κάθε μέρα μαζί στο σχολείο και μέναμε απέναντι)

λίγο πιο μπροστά. Έσκασα από μία γωνία καθώς κατέβαινε την Ι. Καρτάλη και της είπα

"Θέλεις να τα φτιάξουμε" κι αυτή ξεκαρδίστηκε και είπε "Όχι" και κατόπιν ξεκαρδίστηκε

λίγο περισσότερο. Κατόπιν έγινε και σημαιοφόρος και αισθάνθηκε άσχημα μάλλον 

γιατί ήμουν ο καλύτερος με διαφορά όλα τα έξι χρόνια και μου έδωσε τη σημαία που της έτυχε στην κλήρωση.

Τώρα σίγουρα θα βλέπει πολλές πολλές σημαίες μιας και ήταν η πιο ψηλή γκόμενα οριζοντίως έβερ...

Στο Νηπιαγωγείο

 πήγαινα μαζί με τον Αντώνη και τη Μαργαρίτα.

Η Μαργαρίτα μου άρεσε και ο Αντώνης της κέρδισε ένα φιλί.

Μέσα στις επόμενες μέρες έκλεψα κάτι λέγκο, γιατί δεν είχα σπίτι μου.

Έχασα 3 μήνες λόγω υγείας.

Θυμάμαι την Άνοιξη μία μέρα στην αυλή, που ήταν μικροσκοπική σαν μονοκατοικίας μπροστά στην Εθνικών Αγώνων. Κάποια μεγαλύτερα παιδιά μπήκαν μία μέρα και παίξαμε.

Ένα παιδί είχει ένα πράγμα στο κεφάλι του σαν φύλλο. Το τράβηξα αλλά δεν ήταν φύλλο.

Πονούσε. Αυτό το πράγμα ήταν μέσα στο κεφάλι του και δεν κατάλαβα ποτέ τι ήταν.

δεν είμαι ξεκάθαρος.

θα πω γιατί γράφω για προσωπικά μόλις τελειώσω.

Ποτέ, συνήθως, δε διατυπώνω μία πρόταση με καθαρότητα του νου.

Και μόλις ξανασυνέβη...

Δεν έχω την ικανότητα να λέω αυτό που σκέφτομαι.

Ποιος τότε έγραψε τις προηγούμενες λέξεις;

----------------------------------------------------------------------

Δεν μπορώ να πω πως αισθάνομαι κύριος του εαυτού μου,

αν αυτό σημαίνει το να πράττεις ή να λες αυτά που σκέφτεσαι.

Δε γνωρίζω κανένα που να μπορεί να είναι κύριος του εαυτού του ούτε στο 50%.

Πώς αποδίδεται η ευθύνη τότε;

Μήπως έτσι αιτιολογείται η ανικανότητα του ατόμου να επηρεάζει την πορεία του στο χωροχρόνο,

τη μοίρα;

Τα γράφω αυτά τα επόμενα ποστ, για να μου τα θυμίσει κάποιος κάποτε και από προφανές κόμπλεξ.