τρύπα 3

επανερχόμενος στον κόσμο των οπών και κοιτάζοντας από το ματάκι της μνήμης απέναντι στο παράθυρο,
έβλεπε τα φαντάσματα του παρελθόντος να παρελαύνουν με το πλοίο της φαντασίας στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα του.
συνεχώς πιο τραγικός,
πιο μοιρολατρικός,
να συνηθίσει τη μιζέρια του κοπανώντας την κεφάλα του στον τοίχο;
απαράδεκτον.



δικαιολογήθηκε για την απώλεια της συνέχειας της μνήμης ο διακορεύς και απάντησε με κβάντα.

τρύπα στις τρύπες: καφές

ο ήλιος είχε δείξει τα δόντια του πίσω από τη λασπερή συνννεφιά.

είχαμε διαισθανθεί τη γείωση της ψυχολογικής μας εσωστρέφειας την προηγούμενη μέρα.
ήταν λαμπερά και σε γαλάζιο φόντο.

όχι πλέον όμως.
η στάχτη από το συννεφόκαμα μας έλουζε.
ως άνθρωποι είχαμε εγκαταλείψει τη νοημοσύνη μας.
ως κτήνη είχαμε αδράξει τη στιγμή να σουφρώσουμε τα φρύδια μας, ώστε να αποτρέψουμε το γκρίζο χρώμα να μας επηρεάσει.
μάταια.
η ένταση είχε φθάσει στο απροχώρητο μαζί με την κούρασή μας από το συνεχές τέντωμα και χασμουρητό.
ύστερα από υπερπροσπάθεια συγκέντρωσης ό,τι εγκεφαλικού κυττάρου μας είχε απομείνει, αποφασίσαμε:
νυστάζαμε και έπρεπε να κοιμηθούμε,
για να απολαύσουμε την επόμενη,
πανομοιότυπη
μέρα.


δημιουργικό Κάψιμο του διακορέα.