η δεύτερη

είναι μαύρη και κενή.
ξεκινά από την πρώτη και φθάνει σε κάτι γεννέθλια.

γεννέθλια...
δεν είναι γλυκιά η λέξη, κάθε άλλο.
σαν κόνδωρ τριγυρνά η φωνή της μάνας.
απίστευτο.

είναι παντού.
πίσω από το πουά κιλοτάκι της σοφίας,
δίπλα στο βάζο με το γλυκό νερατζάκι,
κάτω από το τραπέζι της κουζίνας.

είναι αδιανόητο.

ακόμη και στα μίκυ μάους μου!
κυρίως σε αυτά πριν ακόμη τα φέρει ο πατέρας.
έτσι προειδοποιητικά.

φαντάζομαι τη στιγμή που κάποια δράση εμφανίζεται στην οπή του κόσμου μου,
εδώ στο δάσος των "γιατί μπαμπα",

κάτι πρέπει να λάμπει στο μάτι του κόνδορα.
κάτι που φωνάζει, ουρλιάζει, νευριάζει, κλαίει, ανεβαίνει σε τραπέζια, μουλαρώνει,
αλλά κατά τα άλλα είναι ένα ώριμο, ήρεμο και ντροπαλό παιδί.

κάπου εκεί θυμάμαι:
-το στράτο. φαίνεται να περνούσαμε καλά μέχρι να θελήσει να παίξει με τα παιχνίδια μου. "η υφαλοκρυπίς δεν είναι θέμα υπό συζήτηση". λαδί ανοιχτό.
-το γιώργο. ο κουμπαρούλης. από το κουμπαράς. μωβ.
-τη σοφία. απλά δε θυμάμαι άλλη. καφέ, κόκκινο και λευκό. καρό...

οδεύοντας προς το τσέρνομπιλ ο διακορέας.