Funeral Blues

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He is Dead.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the woods;
For nothing now can ever come to any good.

W.H. Auden

Κάθαρση

αν θέλω να δημιουργήσω, να αφήσω κάτι πίσω μου, μέσα στο χρόνο να αντέξει περισσότερο από μένα, δεν το ξέρω πως θα γίνει αυτό, μια χελώνα θα το ξέρει λίγο καλύτερα, οι πέτρες πολύ καλύτερα, μια ραδιενεργή σακούλα περισσότερο απόλους.
αυτό με κάνει ηλίθιο να προσπαθήσω κάτι τέτοιο, σωστά;
ας αισθανθώ για λίγο ηλίθιος, λίγο περισσότερο από όσο τρομαγμένος είμαι από αυτά που βλέπω τριγύρω, ανεργία, απολύσεις, διαλύσεις κι ούτε ένα ευχάριστο νέο, ούτε ένα καλό σημάδι, λίγη τέχνη, λίγη κωμωδία, λίγη τραγωδία και μετά κάθαρση να βγει το μυαλό μας από αυτό το σύμπαν κι η καρδιά να μπει στη θέση της και να μην κάτσει εκεί που της ορίζουν. δεν είναι σωστό δηλαδή να κάθεται εκεί που της ορίζουν, δεν είναι δίκαιο ενώ έχεις τόσο λίγο χώρο για τον εαυτό σου χωρίς να ενοχλείς τους άλλους, να σε πιέζουν κι άλλο με το ζόρι, ενώ είσαι ένα κουνούπι που δεν μπορεί να πάει και στο άπειρο, παρά μόνο εδώ στα περίχωρα του έλους, να σε ψεκάζουν να είσαι ζαλισμένος να μην φύγεις αλλά και πάλι να μην είναι αρκετό να σε καρφώνουν στη γη σαν καρφίτσα με το μεγάλο αντίχειρα, την τηλεόραση, ότοστοπ για άλλες διαστάσεις δε λέω, αλλά μου έλειψε αυτή εδώ πέρα που είναι η πιο νιωθερή.

και μούρθε μια ιδέα αλλά δεν μπορώ να πω πως είναι μαθηματικά και αριθμητικά σωστή, δίκαιη για όλους μας και την ανθρωπότητα. αλλά ποιος είμαι εγώ για να αποφασίζω για την ανθρωπότητα, μήπως λειτουργεί ως σύνολο, ούτε καν ως κοπάδι, ως φυλή , ως οικογένεια δε λειτουργεί!
η ιδέα είναι να παράγεις το γέλιο και μόνο αυτό, εδώ ο κόσμος γελάει με τη ραδιοαρβύλα και το λαζόπουλο, βρωμάει αρβύλα και χαζόβουλο.
δεν μπορώ εγώ, όχι, αλλά αυτό δε δίνει ελπίδα, δε δίνει κάτι;
μήπως η τραγωδία και η κάθαρση δίνει κάτι περισσότερο;
ναι, μάλλον είναι έτσι και μου ταιριάζει και περισσότερο, δεν είμαι πολύ αστείος ούτε ετοιμόλογος, ούτε συγγραφέας, αλλά ένα σκετσάκι μπορώ να το φανταστώ, μπορώ να το πω και στους φίλους μου να δημιουργήσουν και αυτοί και να περνάμε καλά.
κι ας προσφέρουμε κάτι και ας το συζητήσουμε.
γιατί όχι;

αλλά προπάντων ας γίνει, νομίζω έκανα την αρχή, δημιούργησα ένα χαρακτήρα σχιζοφρενή χωρίς μονοπάτια, που πάει πίσω μπρος σαν κολλημένο τηλεκατευθυνόμενο στον τοίχο, ή την κουκουβάγια στο ΜπλέιντΡάνερ. Ανούσιο παρατηρητή ακροατή και με τυχαίες βλέψεις.
Μη σεξουαλικό, ενθουσιασμένο με το διαφορετικό.
Λέω να τον καταστρέψουμε σιγά σιγά και το τέλος το βρίσκουμε, αλλά εξαρχής δηλώνω πως είμαι υπέρ της κάθαρσης.

τυχαιότητα και αρχιτεκτονική

δεν είναι το πεδίο μου.
αλλά μιας και το φιλοσοφικό υπόβαθρο της αρχιτεκτονικής
τεκμηριώνεται σύμφωνα με τα αναγνώσματα του δημιουργού,
σκέφτηκα το εξής:



ένα σύνολο από χώρους, έστω Ν (πρακτικά τέσσερις)
ένα σύνολο από κτίσματα, έστω Κ(πρακτικά τέσσερα)
ένα σύνολο από περιορισμούς, έστω Π(πρακτικά τέσσερις).

εφαρμόζουμε:

τυχαία επιλογή από τα Κ κτίσματα,
τυχαία επανάληψη των επιλεγμένων κτισμάτων μας
σε έναν τυχαίο από τους Ν χώρους(ή και σε όλους)
και τυχαία διασπορά των κτισμάτων σε αυτούς.

συγκρίνουμε
με τους τυχαία επιλεγμένους περιορισμούς,
όποιοι και να είναι αυτοί.

κατόπιν, έχουμε τη δυνατότητα να συγκρίνουμε τυχαίους αλγόριθμους.

είναι μία διαδικασία που ενεργοποιεί το αισθητικό κριτήριο του αρχιτέκτονα
ώστε αυτή να λειτουργεί ως ένα μοναδικό μη ντετερμινιστικό βιβλίο
(διαφορετικό κάθε φορά!)