χαρά λύπη και τα συναφή εντός εκτός κι επί τ'αυτά

τελευταία ασχολούμαι με την παρακολούθηση,
όχι κάποιας θηλυκής ξωτικής ύπαρξης,
αλλά με μία αμερικανική τηλεοπτική σειρά εφαπτόμενη
στην ευθεία ζωή του Μπουκόφσκι.

αυτόματα αναγορεύομαι σε κραυγαλέα αδερφική ύπαρξη
και ημιαυτόματα είμαι περήφανος μιας και
ο Χανκ Μούντι, πρώην υπάλληλος του τμήματος του f.b.i. ,
αλλά και αφηγητής των κόκκινων παπουτσιών,
είναι απλά μια σκιώδης γαμηστερά αστραφτερή ύπαρξη.

στην κυριολεξία ασφαλώς.

δε θα μπορούσε κάποιος να μην το ζηλεύει.
το πρόβλημά μου είναι πως η αιτία του θαυμασμού μου,
δεν είναι η κοφτερή συνύπαρξή του με τον υπόλοιπο κόσμο,
είτε μέσω διαλογικής παράνοιας - που παρόλα αυτά είναι απόλυτα λογική -
είτε μέσω του μονόζυγου που κρύβει ενίοτε πολύ καλά σε υγρούς χώρους.


είναι το παράπονο που έχω για την απουσία εκτίμησης του ακέραιου, αέναου συναισθήματος, του σεβασμού στο φλερτ και στον πόθο.

ιδεοπανήγυρη

ο τίτλος θα μπορούσε να είναι απλά προσεγγιστικός αυτών που θα ακολουθήσουν,
αλλά από την άλλη κάτι που τείνει στο μηδέν είναι προσεγγιστικά ίσο με μηδέν.