η κρίση του εργοδότη

είναι αδιάφορη της δικής σου πίεσης χρόνου.

όταν όλοι κρίνουν το διακορέα...

τι έχει παίξει δεν μπορώ να καταλάβω.
θα μπορούσε να πει κανείς πως η δεκαετία του 1980 ήταν αυτή της ανεμελιάς.
κανείς δεν πρέπει να έκρινε κανέναν τότε.

κι αυτό το λέω προσπαθώντας να βρω πίσω μου μία εποχή
στην οποία δεν κυριαρχούσε η κρίση των άλλων για εμάς για τους άλλους,
για τη Λαμπίρη, το Λαζόπουλο, το γείτονα, τον πατέρα, τη μάνα,
τον κολλητό, την γκόμενα, το δάσκαλο, τον καθηγητή, τον μπακάλη και τον ταξιτζή.
και τους άλλους.

όλοι κρίνουν όλους. αυτή η ησυχία που πάντα ψάχνω να βρω,
η γαλήνη, με έχει εγκαταλείψει προ πολλού.
Στρες, άγχος μήπως δεν τα καταφέρω, μήπως δεν είμαι ικανός,
μήπως μου την πούνε, μήπως οι υπόλοιποι με προσπεράσουνε.
και τα μυαλά της κεφαλής μου εγκαταλείπουν το πλοίο.
και δε μου αρέσω και το τρεντ της εποχής δε με εμπεριέχει.

και δεν έχω όνειρα, δεν έχω στόχους, δεν απολαμβάνω τίποτα,
δεν ενθουσιάζομαι.

κάνω συνεχώς τεστ ΙQ για να ξαναβλέπω το νούμερό μου και να χαίρομαι
για ένα δευτερόλεπτο και μετα να ενεργοποιώ αυτό το δείκτη και να λέω τι μαλάκας είμαι.


και να χάνω φίλους από μέρα σε μέρα θεωρώντας πως ο χρόνος τρέχει.
και τηλέφωνα δεν παίρνω λες και πέρασε ένας αιώνας ή θα μου πέσει ο κώλος.

άκρατος εγωισμός ίσως. σίγουρα ίσως θα λέγαμε κάποτε, όχι πολύ μακριά από το σήμερα.
γιατί δεν εξηγείται αλλιώς να μην είμαι ήρεμος.
έχω φαί έχω και σπίτι και γονείς και γκόμενα και αμάξι και ξέρω και ξένες γλώσσες
και στο εξωτερικό βγήκα και βόλτες πήγα και παρέα έκανα όμορφη και ασχολίες βρήκα.

μήπως πέθανα και δεν το ξέρω;


αιώνια απορία του διακορέα οι ζωντανοί νεκροί...